Bir bomba patlar “bir” ler ya da “bin” ler ölür…
Birileri çıkar terörü kınar, üzerine programlar yapılır, canlı bombanın psikolojisi heye”canlı” gözler tarafından nefesler tutularak izlenir.
Bir grup gencin nefeslerinin sonsuza kadar tutulduğu unutulur. Başka birisi çıkar tutulan nefeslerin hesabını soracağını söyler heyecan içerisinde “nefesler” tutularak izlenir.
Gerçek hayatta bir, sosyal medyada bin bomba patlar ama hayatların yok olduğu unutulur…
Manşetlerde adam asmaca oynanır adeta! Meftanin yası 3’ü 5’i tutulmadan savaş nidalari atılır, klavye arkasından el bombası atan mı, profil resmine savaş boyaları süren mi ararsın!
Kelimeler havada mermi gibi uçuşup cansız bedenlere girerken gençlerin toprak altına girdiği unutulur…
İş gerçekliğe dökülünce mangalda kül bırakmaz kahramanlar birden havada uçan küle dönerler…
Karun kadar malın olsa yitirilen bir canın bedelini ödeyemezsin. Ölümün kim olursan ol bir adım uzağında olduğunu, bir gün sana da geleceğini ve bunu hızlandırmanın bir anlamının olmadığını herkesin eşit olduğunu ırkların üstünlüğünün bir saçmalık olduğunu söyleyeceğim ama o da unutulur!
O gençler gibi, hayatlar gibi, anılar gibi
Unutulur…
Hikmet SAVATLI
Hikmet Savatlı
Aforizmalarımla girdiğim yollarda gördüklerimi aklıma, öğreti ve çıkarımları beynime kazıyorum. Heykeltraş misali yontuyorum kendimi. Amaç mı? Bilimi ve aklımı kullanarak bir adım ileriye gidebilmek, belki bilgeliğe bir adım yaklaşmak. Biraz güncel, biraz hikâye, biraz felsefe, yarı şaka yarı ciddi, acıktıkça yemek! Unutmadan arkası yarın, hayat gibi...
