Bu ramazan bana biraz zor geldi, geçmiş ramazanlarda ilk gün ve son gün arasında 20- 25 dakika oynama olurken bu ramazan 2 -3 dakika oynama oldu. İzmir’de oruç 20.48 ve 20.51 arasında açılıyordu. Yedin, kalktın, oturdun, kendine gelmen saat 23.00’ü buluyordu. İş için erken kalmak lazım, sahur etmen lazım, su içmen lazım, en önemlisi uyuman lazım… Bölük börçük uykular, yarım kalmış rüyalar son buluyor. Ramazan bitiyor bayram geliyor!

Oruçlu gözü ile dünyaya bakmak ve o psikolojiyi anlamak hakikaten zor, hani “tok, açın halinden anlamaz” denir ya! Hakikaten öyle. Geçen Ramazan ayı kendimce aldığım notlara şu satırları düşmüşüm;

Cebimdeki kelimeleri masaya döküp arasından bir aranjman edesim var lakin kafa puzzle gibi!
Her parça kendi yerinde güzel ve her seferinde ayrı ayrı resimler oluşuyor ve işin komik tarafı aynı kelimelerle!

Kimi insanlar var, cebinden parasını aldığında kalan sıfır oluyor. Paranın sahip olduğu insanlardan bahsediyorum… Var olma sebepleri, taptıkları, sevdikleri sadece para! Ön yargıları beyinlerindeki banknot duvarları ile çevrili. Ne yazık ki mutluluğun, hayatın sırrı gibi lanse ediliyor para…

Olmasa var olamayacak gibi değil mi?

Lidyalılar!

İşte şahitleri Napolyon…

Komünizm, kapitalizm geçelim bunları. Bu dünya ne sana ne de bana Karl Marx…

Milyarlık malın mülkün olsa denize kamyon lastiği ve don ile giren çocuk kadar zevk alacaksın.
Lahit mezar anıt mezar veya kimsesizler mezarlığı bir çukur açılacak o kadar…
Hayatı basit yaşamalı 9-8 lik çingene tınısı ile! Hep keyifle, hep güzellikle, hep çiçek gibi…

Bugün cebimden çıkan kelimeler bunlar, lakin kafa yine puzzle 🙂

Şu ramazan bir geçsin hikayeler kaldığı yerden devam edecek.

Zengin ya da fakir unutma veleddalin âmin…

*Resim Conan O’Brien’ın iftara 15 dakika kala ki yüz halimi tasvir etmesi bakımından temsili olarak kullanılmıştır.

Hikmet SAVATLI| The Wisdom